Teman..Kawan..Sahabat..

orang kata...hidup di universiti salah satu pengalaman yang cukup indah...
dikelilingi rakan2 seperjuangan...
melalui peristiwa2 manis n pahit yg sukar dilupakan bersama2...
dan ada sesetengah orang yg mendapat teman hidup di universiti...
selain itu...universiti merupakan kisanambungan hidup seseorang...ye la...mula2 tadika-sek rendah-sek men-matrik/diploma/stpm- n last UNIVERSITI...
orang kata di universiti gak kita akan kenal dunia...kenal macam2 manusia...
orang kata di universiti juga kita akan jumpa sahabat...akan berkongsi kisah suka duka kita dgn sahabat kita...

tapi...
apa maksud sahabat??
apa maksud teman??
dan
apa maksud kawan??

orang kata 3 patah perkataan ini sama je maksud dia...
tp bg sy...
tiga2 tu ada beza...

teman ialah hadirnya seseorang disisi kita sekadar untuk sementara...bak kata orang kehadirannya sekadar di pinggiran...mereka datang hanya seketika..pergi bak angin lalu...

kawan...ialah seseorang yang hadir untuk bersama2 kita...kadang2 kawan boleh dipercayai...kadang2 sebaliknya...jadi timbullah satu pepatah melayu...kawan makan kawan...tikam dari belakang...kadang2 kawan ni ada baiknya...tp kawan baik xdpt menandingi sahabat...

ada seseorang pernah mengungkapkan kata2 ini pd sy...pd masa tu sy baru b'umur dlm lingkungan 8-9 tahun...

"SEORANG SAHABAT BOLEH MENJADI LEBIH DARI SAHABAT, TETAPI SEORANG YANG LEBIH DARI SAHABAT TIDAK BERJAYA MENJADI SEORANG SAHABAT"


dan sy igt kata2 ini sampai bila2...
tahun ni...usia sy akan memasuki era baru..ececeh...xde lah...umur sy pada tahun ini akan mencecah 22 tahun...
dh masuk 2 dekad sy menghirup oksigen di bumi ciptaanNya ini...
tp....sy....

________________________________________

sebut pasal pengalaman manis di alam persekolahan...
sy xde satu pengalaman yg manis...mungkin pd seketika dahulu pengalaman berkawan dgn seseorang menjadi pengalaman paling manis...
tp sekarang semua tu bak pasir yg ditiup angin...

sekolah rendah...
org kata time ni kita xkan ada sahabat lg...sebab hidung kita masih berhingus lg...baru nk kenal alam baru...so untuk mencari ramai sahabat tu sukar sebab kita pd masa tu xtau lg maksud mkna sahabat...

tp kan...

saya ada beberapa orang kawan rapat...sampai skang masih lg contact..tp xde la rapat sampai boleh berkongsi suka dan duka...
bg sy mereka hanyalah kwn...

masuk alam persekolahan menengah...
sy kenal ramai manusia...n mendapat ramai kawan...tetapi...memandangkan sy ni bukanlah dr golongan yg cerdik pandai...jelita menawan...sy hanya berkawan pd mereka yg sudi berkawan dgn sy je...dlm ati sy teringin gak memiliki sahabat...tp apakan daya...bila sy mengakui seseorang itu sebagai sahabat...seseorang itu xkan mengakui sy ni sahabat dia...
dalam menempuh dunia persekolahan menengah...macam2 dugaan sy hadapi...
tohmahan...
cemuhan...
dikutuk...
sy terima dgn pasrah...
sy x pernah bercerita pd sesiapa pun...
sebab sy xde sesiapa pun disisi sy...
pengalaman di sekolah menengah adalah pengalaman yg sy ingin lupakan...
tp sy bersyukur...walaupun sy xde sahabat baik...sy masih mampu tersenyum...
senyuman yg boleh menutup luka di hati...
ramai yg meminta bantuan sy....
ramai yg pergunakan sy....
adakah sy terlampau bodoh???
dlm ingin menjadi yg terbaik pd kawan2...
sy menangis sendiri dalam hati...

sy masih igt malam terakhir di asrama sekolah...
orang len semua berseronok menikmati hidangan...
bergembira dgn kawan2 sebelum cuti panjang...
mengambil gambar bersama2...

tp sy....
sy di dalam bilik menangisi nasib diri...
dgn alasan untuk mengemas brg...
sy menutup luka di hati...
dgn sekuntum senyuman paksaan di bibir...
sy sedar siapa sy...
dan sy xlayak untuk berdampingan dgn mereka...
golongan yg cerdik pandai...
golongan yg cantik jelita...
sy xpernah menepati syarat untuk menjadi kawan mereka..
dan sy sedar...selama ini hanyalah sy yg menganggap mereka sebagai kawan dan ada sesetengahnya sy menganggap sahabat...
tp...apa yg sy dapat...

hanyalah kelukaan di hati...
yang akan meninggalkan parut sampai bila2...

kenangan ini sy ingin lupakan...
tapi sy x pernah berjaya...

memasuki alam matrikulasi...
sy nekad untuk menjadi orang yang baru...
tp malangnya...
apa yg sy ingin elakkan berlaku...
berlaku juga akhirnya...
sy bertemu kawan yg hanya mempergunakan sy tatkala mereka dalam kesusahan..
adakah disebabkan keadaan fizikal sy ini menyebabkan sy mudah dipergunakan???
mudah di perdayakan???
sy pasrah...
sy redha...
tatkala itu...
sy berada di awan-awangan...
pelajaran entah kemana...
lingkup...
kerana manusia bernama kawan...

___________________

UNIVERSITI...
U merupakan satu fasa baru sebelum kita menjejaki hidup yg sebenar...yg lg mencabar...
tahun ni tahun last sy di bumi U**...
tp sepanjang 4 tahun kaki sy memijak di bumi U**...
tiada satu pun kenangan indah yg boleh sy ceritakan pd anak cucu nanti...
tiada satu pun kenangan manis...
yg boleh dirasai kemanisannya...
yg boleh disimpan...
kalau ada pun kemanisannya hanyalah sementara...
di U...
kehidupan lagi mencabar...
cabarannya sukar diungkapkan oleh kata2...
dan...
bt kali keberapa ntah...
benda yg sy xnk berlaku...
berlaku lg...

Ya ALLAH...
apa dosaku...
sehinggakan aku acapkali diduga dugaan ini...

di U...
sy lah pendengar setia masalah orang...
sy lah tempat orang bergantung...
sy sembunyikan kisah lama di sebalik topeng yg sy cipta...
tabahkah sy???
sy cuba menjadi yg terbaik buat mereka...
tp...kebaikan sy itu disalahtafsirkan oleh org2 yg mempunyai Ph.D kot..
dan untuk sekelian kalinya...
sy dipergunakan lg...
kali ni apa yg berlaku...
amat berat untuk sy hadapi...
ketabahan yg sy paparkan hanyalah diraut wajah sahaja...
tp di dalam hati....
hati sy dh remuk...
berdarah...
orang yg sy percayakan selama ini...
meninggalkan sy...
sy terkapai-kapai lg mencari erti hidup...
eklas sy katakan...
sy cemburu dgn mereka2 yg mempunyai kawan baik...
tak layakkah sy untuk mempunyai kawan baik???
tak layakkah sy untuk mengecapi kebahagiaan yg sama seperti orang lain..??

tatkala sy menulis kisah ini...
sy rindukan seseorang...
walaupun sy tidak pernah dianggap wujud pd dia...
tp...
sy betul2 rindukan dia...
sy nk berkongsi kesedihan sy...
sy pun ingin disayangi spt mana dia menyayangi kwn2nya...
tatkala ini juga...
airmata sy berjujuran jatuh...
mengenangkan kisah2 lalu...
mengenangkan sy keseorangan di bumi ciptaanNya ini...
sy tidak tabah...
sy tidak pasti sampai bila topeng yg ada di muka sy ini mampu bertahan...sedangkan topeng ini hampir hancur...lunyai dek mutiara yg jatuh berderai...
air mata sy dh hampir kering
semenjak pemergian org2 tersayang...

"menangis air mata darah sekalipun...mereka xkan kembali..."

dan pada hari ini juga...
sy ingin lari jauh daripada semua orang...
termasuklah 'kawan' sy...
sy akan pergi...
tinggalkan 'kawan' sy tu..
walaupun 'kawan' xkan baca blog ini...
dan dia pun xkan baca blog ini...

sy ingin pergi jauh
untuk mencari diri sy...
yg dh lama hilang...
selama ini sy buat2 tabah menghadapi semuanya...
sedangkan...
hampir setiap malam sy ditemani dengan air mata...
mengenangkan dugaan yg berlaku...

pada hari ini juga...
sy dapat tahu...
kenapa org membenci sy...
kenapa org xleh terima sy sbg kawan...
org memandang serong pd sy...
kerana...
sy x cantik...
sy x kurus...
sy x pandai amik ati org...
org kata sy ni sombong...
sombongkah sy???kalau sy sombong...kenapa diorang terhengeh2 mencari sy???
mencari sy tatkala dlm kesusahan...

dan sy ingin bertanya...
x layakkah untuk org macam sy mempunyai kawan??
x layakkah org mcm sy untuk merasai kasih sayang???
atau orang mcm sy ni xlayak untuk berpijak di bumi ciptaannya...

kalau korang membenci sy...
xpayah la kutuk belakang...
xpayah la bawak cerita buruk pasal sy...
straight to the point je dgn sy...
sy xpernah nk bunuh org...
sebab sy masih sedar...
sy hanyalah pinjaman olehNYa....
hidup sy hanyalah sementara...

dan akhir kalam...
sy ingin pergi jauh...
membawa diri...
tanpa menoleh kebelakang...

dan impian sy...
untuk ke Australia...
untuk menggapai impian...
dan
untuk mencari pusara arwah keluarga angkat sy di sana...

betullah kata seseorang...
prinsip idup sy akhirnya memakan diri sy...

dan sekarang..
sy ingin mengorak langkah baru..

"hidup sy hanyalah untuk kebahagiaan diri sy"

S.A.Y.O.N.A.R.A semua...

Miss Lonely

sekadar ingin berkongsi:

Dalam dunia ini, Kita tidak punya sesiapa kecuali diri sendiri. Tetapi dalam kita bersendiri, Kita beruntung kerana mempunyai seorang sahabat yang memahami kita. Sebagaimana kita mengharapkan keikhlasan dan kejujuran seorang sahabat, begitu juga dia. Tetapi kita sering terlupa akan hal itu. Kita cuma mengambil kira tentang harapan dan perasaan kita. Kita rasa dikhianati bila dia tidak menepati janjinya. Kita tidak memberi dia peluang untuk menerang keadaannya. Bagi kita, Itu alasannya untuk menutup kesilapan dan membela diri. Kita terlupa, kita juga pernah membiarkan dia ternanti-nanti.. Kerana kita juga ada janji yang tidak ditepati. Kita beri beribu alasan, memaksa dia menerima alasan kita. Waktu itu, terfikirkah kita tentang perasaannya?? Seperti kita, dia juga tahu rasa kecewa.. tetapi kita sering terlupa. Untungnya mempunyai seorang kawan yang sentiasa di sisi kita pada waktu kita memerlukan dia. Dia mendengar luahan perasaan kita, segala rasa kecewa dan ketakutan, harapan dan impian kita luahkan, Dia memberi jalan sebagai laluan penyelesaian masalah. Selalunya kita terlalu asyik bercerita tentang diri kita, Hingga kadang-kadang terlupa kawan kita juga ada cerita yang ingin dikongsi bersama kita. Pernahkah kita memberi dia peluang untuk menceritakan tentang rasa bimbangnya, rasa takutnya? Pernahkah kita menenangkan dia sebagaimana dia pernah menyabarkan kita? Ikhlaskah kita mendengar tentang kejayaan dan berita gembiranya? Mampukah kita menjadi sumber kekuatannya seperti mana dia meniup semangat setiap kali kita merasa kecewa dan menyerah kalah? Dapatkah kita yakinkan dia bahawa kita boleh dipercayai, kita boleh dijadikan tempat untuk bersandar bila terasa lemah, agar tidak rebah? Bolehkah kita menjadi bahu untuk dia sandarkan harapan? Sesekali jadilah kawan yang mendengar dari yang hanya bercerita. Ambillah masa untuk memahami hati dan perasaan kawan, Kerana dia juga seorang manusia; dia juga ada rasa takut, ada rasa bimbang, sedih dan kecewa. Dia juga ada kelemahan dan Dia juga perlukan kawan sebagai kekuatan. Jadilah kita kawannya itu. Kita selalu melihat dia ketawa, tetapi mungkin sebenarnya dia tidak setabah yang kita sangka. Disebalik senyumannya itu, mungkin banyak cerita sedih yang ingin diluahkan, disebalik kesenangannya, mungkin tersimpan seribu kekalutan, kita tidak tahu.. tetapi jika kita cuba jadi sahabat seperti dia, mungkin kita akan tahu